اخلاق مخابراتی
در عصر ارتباطات ، «انزوا» پذیرفتنی نیست و زندگی ِ بی رابطه، مرگ ِ روح است.
عرش الهی ، مرکز بی نهایت شماره ای ِ اتصال با آفریده هاست. هر کس از هر جا و هر زمان و به هر زبان می تواند با این مرکز مکالمه کند، بی انکه خطی روی خط بیفتد.
خدا در مرکز ملکوتی دعا، هر لحظه آماده ی دریافت پیام «نیاز » است. هفده رکعت نماز در پنج نوبت ؛ کد تماس با خداست که در عدد«24434-17» خلاصه می شود.
کسی که روزی پنج بار با او تکلم می کند، از تنهایی در می آید، کلیم خدا می شود و احساس بی پناهی نمی کند.
خدا که ان سوی خط تماس است، دوست دارد در خوشی ها هم سراغ از او بگیریم، نه فقط وقتی که گرفتار می شویم و به دردِ سر می افتیم ، بی معرفتی است که وقتی «مضطّر» می شویم از اورژانس «دعا» استمداد کنیم وانتظار کمک فوری داشته باشیم.
او همیشه گوش به زنگ ماست، ماییم که گاهی حوصله ی حرف زدن با او را نداریم،یا تماس و دعوت او را بی جواب می گذاریم. شیطان سعی می کند در جبهه معنوی رابطه ی ما با خدا را قیچی کند ، یا روی خط نیایش،«پارازیتِ ریا» بیندازد. مکالمه ما با مرکز، نباید قطع و وصل شود، یا صدایش خِش خِش داشته باشد.
باید «دیش» رحمت گیر را بر بام بلند «نیایش» نصب کنیم و دریافت کننده ی دل را روی طول موج« اجابت» تنظیم کنیم، تا صدای استجابت دعا به گوش دلمان برسد. اگر «أمَن یُجیب» که رمز اجابت است نتوانست خط ما را با خدا مرتبط سازد، باید دید کدام گناه و غفلت موجب قطع تماس شده است؟ گاهی قساوت دل وغذا های حرام ودوستان بد، در سیستم ارتباطی ما و خدا اختلال ایجاد می کنند وخطوط تماس را می پوسانند و صدایمان به خدا نمی رسد.
برای وصل مجدّد خط ، هم پرداخت هزینه لازم است ، هم تعهّد.
هزینه اش ، توبه ،استغفار ، اصلاح و عمل صالح است؛ تعهّدش هم آن است که قول بدهیم از حِلم وصبر و ستاریتِ خدا سوء  استفاده نکنیم، والّا همیشه در معرض خطر اختلال و قطع ارتباطیم.
گاهی تنها یک «یاربّ» خالصانه ، یک آهِ  برخاسته از دل، یک قطره اشک ندامت، یک دل شکسته ویک توسل بی ریا، ما را به خدا وصل می کند.
پیش شماره ی ارتباط با خدا ، حمد وثنا وصلوات است. اگر محبت و معرفت« اهل بیت» را داشته باشیم، «آل محمد» به ما خط می دهند، آنگاه می توانیم با چهارده خط مستقیم با خدا مرتبط شویم. «ولایت» ، تلفن همراه ما برای تماس با شبکه ملکوتی خداست.
حیف است که در جهان ارتباطات ، با خدا ورسول و اهل بیت(علیهم السلام)، رابطه نداشته باشیم.
نویسنده: جواد محدثی