شاید این سوال برای شما یا یکی از دوستان و آشناهاتون پیش اومده باشه که «چرا نسبت به عبادتها و انجام واحبات و مناجات حال خوشی ندارم و از اینها لذت نمی‌برم و نسبت به این اعمال بی‌رغبت و بی‌توجه شدم؟»

برای پاسخ لازمه به دو نکته توجه کرد:

نکته اول:

قلب انسان گاها میل زیادی به عبادات حتی مستحبات داره و هر قدر عبادت واجب و مستحب انجام میدیم باز از خودش رغبت نشون میده ولی گاها اوضاع برعکس میشه و قلب و دل و روح انسان رغبت آن چنانی به این مسائل نداره؛ این وضعیت قلب انسان، در حد متعارفش طبیعی هست ولی اگر بی رغبتی به عبادات و مناجات تداوم داشته باشه و به عادت تبدیل بشه، نشون میده که حتما دلیلی داره و باید ریشه یابی بشه.

امام علی علیه السلام می‌فرماید: اين قلبها خسته و افسرده مى‏شوند همچون بدنها، براى رفع ملالت آنها لطائف حكمت‏آميز زيبا و جالب انتخاب كنيد. (نهج البلاغه حکمت91)

نکته دوم: برخی از علل بی توجهی به عبادات و سستی در واجبات و لذت نبردن از آنها و نداشتن حال مناجات و … رو میشه در موارد زیر خلاصه کرد:

2-1- ضعف اعتقادی مثلا اعتقاد راسخ نداشتن نسبت به قیامت و عدم شناخت صحیح از نسبت به خدا

2-2- عدم معرفت به آثار و برکات عبادات مثلا نماز، روزه و …

2-3- گناه و معصیت؛ خصوصا گناهان کبیره مثل غیبت یا اصرار بر گناهان صغیره

2-4- انجام دادن برخی کارهای مکروه که موجب سلب توفیق از انسان میشن مثلا بی احترامی به بزرگان و سادات و علماء و کتابهای مذهبی و مجالس و اعتقادات دینی و …

2-5- عدم‌ارتباط با اشخاص و مکانهای دینی و معنوی مثل زیارتگاهها و مساجد و انسانهای مؤمن مثل علمای ربانی

2-6- عدم استفاده از مواعظ و منابر اخلاقی که مایه تذکر و مانع غفلت انسان هستند

2-7- توجه بیش اندازه به امور دنیوی که موجب دلبستگی به دنیا و غفلت از آخرت میشود اعم از خوراک و پوشاک و تجملات و …

2-9- معاشرت و دوستی و ارتباط با افرادی که ایمان و اعمال درست و کاملی ندارن

2-10- عدم توجه به شرایط مقدمات و اجزاء اعمال و عبادات مثلا عدم توجه به ارکان و واجبات وضو و طهارت و شرایط صحت نماز و …

2-11- عدم انجام عبادات در زمان و مکان مناسب مثلا به تأخیر انداختن نماز و عدم شرکت در نماز جماعت در مسجد

و …

اینها از جمله موارد مهمی هستتد که هر کس میتونه با بررسی حالات خودش علت مشکلش رو ریشه یابی کنه و نسبت به حل اون اقدام کنه.