دو هفته پيش شهيد كاظمى پيش من آمد و گفت از شما دو درخواست دارم:

يكى اين‌كه دعا كنيد من روسفيد بشوم، دوم اين‌كه دعا كنيد من شهيد بشوم.

گفتم شماها واقعاً حيف است بميريد؛ شماها كه اين روزگارهاى مهم را گذرانديد،

نبايد بميريد؛ شماها همه‌تان بايد شهيد شويد؛

وليكن حالا زود است و هنوز كشور و نظام به شما احتياج دارد.

بعد گفتم آن روزى كه خبر شهادت صياد را به من دادند،

من گفتم صياد، شايسته‌ى شهادت بود؛ حقش بود؛ حيف بود صياد بميرد.

وقتى اين جمله را گفتم، چشم‌هاى شهيد كاظمى پُرِ اشك شد،

گفت: ان‌شاءاللَّه خبر من را هم به‌تان بدهند!

فاصله‌‌ى بين مرگ و زندگى، فاصله‌ى بسيار كوتاهى است؛ يك لحظه است. ما سرگرم زندگى هستيم و غافليم از حركتى كه همه به سمت لقاءاللَّه دارند. همه خدا را ملاقات مى‌كنند؛ هر كسى يك طور؛ بعضى‌ها واقعاً روسفيد خدا را ملاقات مى‌كنند، كه احمد كاظمى و اين برادران حتماً از اين قبيل بودند؛ اينها زحمت كشيده بودند.

خیلی اشکش را نگه می داشت ، توی چشمش ،

همسرش فقط یکبار گریه اش را دید ، وقتی امام رحلت کرد.

دوستش می گفت: « ما که توی نماز قنوت میگیریم از خدا می خواهیم

که خیر دنیا و آخرت را به ما اعطا کند و یا هر حاجت دیگری که برای خودمان باشد

اما صیاد تو قنوتش هیچ چیزی برای خودش نمی خواست.

بارها می شنیدم که می گفت ( اللهم احفظ قاعدنا الخامنه ای ) بلند هم می گفت از ته دل …».

صبح روز بعد از خاکسپاری ، خانواده اش نماز صبح را خواندند و

از آن طرف رفتند بهشت زهرا(س) ، سر قبر صیاد .

اما پیش از آنها کسی دیگری هم آماده بود

آقا که گفت

« دلم برای صیادم تنگ شده ، مدتی است ازش دور شده ام . »

خاطره از امیر سپهبد علی صیاد شیرازی

برای شادی روح شهدا و امام شــــــــــــهدا صلوات