وای بر اوبــاشی که میزنند!

وای بر بیمــــارستانی که نمی پذیرد!

وای بر قاضـــی که حکمش به درد دنیایش هم نمیخورد، آخــرت پیش کش!

وای بر مسئولینــی که فراموش می کنند!

اما

آفرینـــــــ بر تو که ستاره می شوی میان این همه شمع های بدلی……!

راستی به رسانه ها گفته بودی: 
“هیچ کس پشت آدم نیست!

من به عشق لبخــند حضــرت آقــا رفتم و این کار را کردم” …
این جملات قلبم را آتش میـــزند.

شام کاری با 1 + 5

سنگین می کند فکر آدمیزاد را,

نتیجه اش می شود 1 - 5

یک شهید

تدبیر اولین روزهای مدیریت جهادی شان بود..!!

مناجات یک راننده

بار پروردگارا ! با یاد و نام تو پا در رکاب می گذارم و باسوئیچ استعانت تو استارت می زنم. خدایا با تسلیم به قضای تو فرمان قّدر در دست می گیرم و سفر را آغاز می کنم؛ سفری از خلق به حق( من الخلق  إلی الحق)

راه دراز است و پُر فَراز ، جاده پُرشیب است و گردنه های گریز ناپذیردر پیش ، در این راه طولانی پُر خطر، ایستگاه های بازرسی فراوانند ومأموران تو آگاه(سوره ق، آیه 18؛رقیب وعتید) گاهی گواهی نامه  می طلبند و گاه جواز عبور، برخی سرعتم را می سنجند و بعضی سلامتم را . آنان نه چون من گرفتار خوابند و نه چون برخی اسیر امیال؛ اگرچه من رندانه با کاغذ سبز شفاعت ،امید گذر  به سلامت دارم.

معبودا ! می دانم که جاده ، بی روشنی ، ظلمت است و ماشین، بی چراغ، معطل، راه‌، راهنما می خواهد و مسیر ،مصباح ،خدایا پیشوایان  را فرستادی که نور و روشنی راه باشند ؛ پس وای بر آنان که بی چراغ ؛جاده ظلمت در پیش گرفته اند که  ” من لم یجعل الله له نوراً فماله من نور"(نور40)

الها فرمودی  که همیشه نگاهت به عقربه سرعت باشد ،مبادا از حد مجاز فراتر روی. گفتی نقشه راه هایی که آمدی و مسافت آن ها را در نظر بگیر،امر کردی به اعتدال برانیم؛ نه چنان پرشتاب پا بر پدال گاز گذاریم که در جاده ناهموار زندگی شاه فنر بشکنیم و آب و روغن قاطی  کنیم و… نه چنان کُند که در این فرصت کوتاه به مقصد نرسیم .

خدایا ! لوطی صفت ،همتی بلند داریم. دست طلب به سوی هیچ کسی دراز نمی کنیم. بار سنگین سفر را با سرگردانی راه همراه می کنیم. رونق سیاه چشم را روغن سیاه جاده می سازیم ، اما نمی خواهیم که محتاج نامردان شویم که :
در بیابان ها اگر صد سال سرگردان شوی
بهتر است کاندر وطن محتاج…
بارپروردگارا ! بارم از چنس گناه است آن هم نه اندک ، که سنگین، خدایا باک وجودم را از سوخت نا سالم پر کرده ام. عمری در قهوه خانه های میان راه از غذاهای شبهه ناک خورده ام ؛ غذاهای مسموم و زهرآگین ، واینک همان ها سبب شده است که از مسیر اصلی باز بمانم ، وسرگردان ، راه خاکی را در پیش بگیرم.
معبودا ! تو از بی راهه ها منع مان کردی، مهربانانه صراط مستقیم را نشانمان دادی ، در هر پیچ وهر گذر،تابلویی پیش رویمان گذاشتی ، خطرها را هشدار دادی،راهنمایانی معرفی کردی؛ اما من،سرمست از غرور ، بی اعتنا به هشدارها، بی توجه به همه تابلو ها،چشم بر سراب اوهام دوختم وکج راهه خودم را پیمودم ،اکنون که در پرتگاه تباهی گرفتار آمده ام وخطر سقوط را احساس می کنم،شرمنده ومعترف ،چشم التماس به کرم تو دارم تا به عذاب دردناک آخرت جریمه ام نکنی.

خدایا ! من از قافله هم  سرویسی ها عقب مانده ام؛چون آنان به خاکی نرفتند ، باطری توکلشان شارژ بود،فطرتشان فابریک،شمع اتصالشان مرتب جرقه می زد، آب وروغن قاطی نکرده بودند، تایرشان پر از هوا بود اما دلشان بی هوی،بارشان سبک بود وخودشان سبک بار،عمل صالح می بردند وخشنودی خدا می آوردند. آنان سفر از خدا به خدا داشتند(من الخلق الی الحق).

اما من ….
هفت شهر عشق را عطار گشت
ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم
و پایان سخن آن که :
خدا یا چنان کن سر انجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار

نویسنده: علی زمانی قمشه ای

تا بوده از قدیم ، چنین بوده روزگار   /   ماه دوازدهم که میرود ، میرسد بهار

اما حدیث منتظران ،حرف دیگریست   /   ماه دوازدهم که رسد ، میرسد بهار

خدایا دلمان را با ظهور ماه دوازدهم ، بهاری کن.

اللهم عجل لولیک الفرج

سخن بگفت کنون رهبر خدایی ما
ز اقتصاد و ز فرهنگ و عزم ملی ما
کمر ببند و ز همت ردا بپوش که او
طلب نموده مدیریت جهادی ما….
سال اقتصاد و فرهنگ مبارک.

اینجا سرزمین دور افتاده سوز، صدای ما را از حنجره انقلاب، از پنجره اسلام ناب می شنوید. ما شقه کوچکی از گلوی بغضیم. ما وارثان حنجره مظلومیت هستیم. ما عضو کوچکی از پیکر کم جان مطالبه ایم. اگر سیمای ما در برابرتان پرپر می زند، اگر مینای دندان ما شکسته به نظر می آید، اگر صدای ما بریده بریده به سمعتان می رسد، یک وقت به گیرنده های خود دست نزنید. اشکال از فرستنده های جدیدی ست که وجود امواج بلند صدا و تصویر ما را بر نمی تابد امروز. شکستگی های دندان ما، تقصیر مشت های محکمی ست که جای صورت استکبار، به دهان ما خورده در این چند ماه. براستی دیگر چه جای شکوه؛ که این روزها از بس حرف های ما را اضافی و ما را کم سواد و افراطی می خوانند، لحن صحبت های ما هم تلگرافی شده. بس که از روی عناد سیمای ما را کاریکاتوری ترسیم کرده اند، محو و ناپیدا شده ایم.

من نمی دانم که چرا دیگر صدای شعار «مرگ بر دیکتاتور» نمی آید امروز؟ چند ماه است که گویی «تف سربالا» شده این شعار! یاد باد روزگاری که در شرایط بدر و خیبر بودیم. چند صباحی ست که نسیم خوش عطر استقامت نمی وزد اینجا. یادش بخیر روزهایی که حتی حرف «شعب ابی طالب» هم برایمان یک شوخی بی مزه بود. لیکن امروز باید سکوت کنیم در برابر توهین ها، چرا که دُور، دُور منادیان آزادی بیان است! حالا مدت هاست که ما در این آزادی بی حد و مرز، تمرین شقشقیه می کنیم. خار در چشم و استخوان در گلو. توهین می شنویم و سکوت می کنیم. زخم می خوریم این روزها و صبر می کنیم. حالا وضع ما شرایط کوچه بنی هاشم است. عده ای دارند دوباره بنای سقیفه را بازسازی می کنند. امروز در خانه ولایت، از ضربه ای ناجوانمردانه ترک برداشته. انگار دوباره دوره خانه نشینی شروع شده است.

دوباره دردهای حاصل از حرف نامردان، چون شقشقیه گلو را پاره پاره می کند. شاید باید «ساکت» باشیم تا «فرزندان انقلاب» ما را بخاطر اظهار نظر، «افراطی» و «کم سواد» نخوانند! گویا این روزها تنها راهکار مصونیت از گزند وصله های نچسب، همین سکوت است. طرفه حکایتی ست، رابطه مستقیم ساکت بودن با افراطی نبودن از منظر «فرزندان انقلاب»! فرزند انقلاب بودن، یک رابطه نَسبی نیست، بلکه یک تعهد قلبی ست. همه ما فرزند انقلابیم. به بهانه «فرزند انقلاب» و «فرزند اسلام» بودن که نمی شود، به کارهای خلاف خویش مشروعیت بخشید. فرزند خلف بودن، به آرمان است نه به اسم و رسم و نام و نسبت. وانگهی فرزندان انقلاب، «ژنو» را رقم زدند و فرزندان اسلام، «سقیفه» را. فرزند انقلاب، فرزند انقلاب، فرزند انقلاب…! پسر نوح هم فرزند پیامبر بود. به «فرزند» بودن که نیست، به «پایبند» بودن است! بیاییم یکبار هم که شده بخوانیم سرگذشت نشست سقیفه را. امروز اگر نتیجه مذاکرات ژنو، حاصل هنر فرزندان انقلاب است، سقیفه بنی ساعده هم دیروز، حاصل تلاش های فرزندان اسلام بود.

کاش تک سوار اسب چموش اعتدال، آن حقوقدان غیر سرهنگ، آن مرد داس بدست، آن کلیدباز زبردست، آن راننده بولدوزرسوار، آن یگانه مرد باسواد، جای آوردن قافیه در کلمات و سجع در جملات، لحن و ادبیات خود را عوض می کرد! امروز مرد مدبر ما، بیش از آنکه در پی احراز حق مسلم ما باشد، دنبال قافیه و سجع ادبی جملات سخنرانی خود است. مگر نشنیده اید که گفت: «چرا یک عده کم سواد، از سقیفه انتقاد می کنند»؟ دیگر با چه زبانی باید بگوییم که فهم توافق نامه سقیفه، نیازی به تحلیل و جایی برای دفاع ندارد! این روزها تحلیل گران و حقوقدان های سکولار هم شاید اگر تهدید به اسید پاشی نمی شدند؛ بیش از پیش به این مسئله اذعان می کردند! آخر برای همه مثل روز روشن است که سقیفه بنی ساعده ،به نفع کدام طیف و طایفه بود. همانطور که «ژنو» غرور ملی را شکست نه ساختمان تحریم را؛ سقیفه هم ساختمان پیمان غدیر را شکست، نه عمارت ظلم بنی امیه را. سند سقیفه حق خلافت را از علی غصب کرد، نه مشروعیت نامشروعان را. نشست سقیفه، فدک را از بنی هاشم گرفت نه مظلومیت خاندان رسالت را.

حال چرا ما باید به بهانه کاهش دشمنی ها، از آرمان های اصیل و انقلابی خود دست برداریم؟ در اسلام، دشمن داشتن یا نداشتن، مبنی بر افراطی بودن یا اعتدالی بودن نیست! علی نیز همچون پیامبر، دشمن زیاد داشت. داشتن دشمن، دلیلی بر ریگی به کفش داشتن نیست! ریگ به کفش داشتن یعنی برای عصبانی نشدن بنی امیه، از حق خود کوتاه بیاییم و فدک را دو دستی تقدیم به طاغوت کنیم. آنوقت همه جا اعلام کنیم که با تمام قبیله ها و طایفه ها دوست هستیم. به یقین اگر امروز همه دنیا با کشور ما دوست بودند و هیچ دشمن نداشتیم، به ما ثابت می شد که اعتقادمان ناخالص و مسموم است. چرا که مولای ما به ما آموخت، هر که در راه حق باشد، یقینا دشمنانی خواهد داشت. دلیل دشمنی غرب هم با ما نه رفتار و گفتار فلان دولت بود، نه نفی هلوکاست و نه صنعت هسته ای! باور و اعتقاد پویای ماست که امروز عده ای را با ما دشمن کرده است.

آیا براستی می شود در مسیر حق قدم برداشت و هیچ دشمنی نداشت؟ نخیر! همانطور که مومن جاذبه و دافعه دارد، حکومتی که بر ایمان استوار است، یک عده دوست و جمع زیادی دشمن دارد. اینکه جمهوری اسلامی امروز دشمن های زیادی در دنیا دارد، برای ما ننگ نیست؛ این قاعده جنگ است. در عرصه نبرد یا رومی رومی باید بود، یا زنگی زنگی. میدان حق و باطل، میانه ندارد. صف های عیان پیکار، اعتدال بردار نیست! لیکن ما به خود می بالیم از داشتن این جاذبه و دافعه. ما امروز با تمام مستضعفین جهان دوستیم و تمام مستکبرین جهان با ما دشمنند. ما به داشتن روابط سیاسی و تجاری پایدار با کشورهایی چون آنگولا و گینه بیسائو و کومور، بسیار افتخار می کنیم. چرا که انقلاب ما انقلاب پابرهنه هاست. و امام ما رهبر مستضعفین جهان بود نه شریک مستکبرین.

خدا رحمت کند کدخدای انقلاب را. کدخدای ما روح خدا بود. روح خدا ما را مومن به اطاعت از خدا کرد. امام می خواست لبخندهای ما سیاسی و ترفندهای دیپلماسی ما کاسه لیسی نباشد. یادش بخیر روزگاری که هنوز مردم مَحرم اسرار بودند و دشمن همچنان نامحرم بود. کاش مسند نشینان، برای خنداندن جلادان و شیادان، به رعیت خود اخم و تخم نمی کردند امروز. کاش به خاطر انتقاد، به بخش کثیری از مردم، نسبت های ناروا نمی دادند امروز. اما اگر مراد از اعتدال، عدول از اصول اصلی انقلاب است، من یک افراطی هستم، معتدل نیستم! چرا که به این اعتدال اعتراض دارم! من یک کم سوادم، چرا که به توافق ژنو، صدها انتقاد دارم! شاید ما سواد نداشتیم اما کشاورزان خوبی بودیم. محصول خود را با یقین می کاشتیم و با ایمان برمی داشتیم. باغ ما حاصلخیز ترین باغ روی زمین بود. باغ زرپرور ما آفت نداشت. بذر باور ما اصلاح شده بود. میوه های ما کرم خورده نبود. محصول ما درجه یک بود. لیک کور شود و بترکد چشم حسودان. آنها که میوه های سمی را بر درخت زقومی باغ خود پسندیدند، اما میوه های سالم شجره های طیبه باغ ما را، بر ما زیادی دیدند. همان هایی که با تدبیری نو، داس و  تبرشان را برای قطع درختان باغ، از رو بسته اند. فغان از این کلید شمشیر ضمیر. داد از این داس خناس، بی داد از این تبر تیز تدبیر!

ما درخت را کاشتیم اما میوه اش را دیگران کندند. ما خرج کردیم، اما دیگران از جیب ما حاتم بخشی کردند. ما مواظبت کردیم، اما دیگران از کیسه خلیفه، خیرات کردند. زحمت شخم زدن روی دوش ما بود، اما افتخار مصادره کردن میوه ها نصیب دیگران شد. خون جگر خوردن و سوختن، سهم سینه ما بود، اما حاصل تلاشمان را عده ای داس به دست درو کردند. و همان ها که میوه نوبر باورمان را روی درخت ها خوردند، دیدید که برای نشان دادن حسن نیت، چگونه هسته های پر مغز میوه های باغمان را به بیرون تف کردند؟ آنها دنبال برچیدن تاروپود و شاخه برگ باغ بودند و این ها در پی گرفتن کود خاکبرگ! آنها زرشناس بودند و این ها اما قیمت نقل و نبات را نمی دانستند. و تدبیرشان همین قدر قد می داد که دُر غلطان دادند و آبنبات گرفتند.

بگذار چند خط روضه بخوانم. می دانید آب سنگین فرات را چه کسی در کربلا تحریم کرد؟ می دانید چه کسی اولین تیر را به چشمان تیزبین علمدار زد؟ هیچ می دانید چه کسی با تیر خود بر زمین ریخت، آب سنگین فرات را در علقمه؟ همان کسی که امروز تیرهای سه شعبه بالستیکش، هر لحظه آماده پرتاب شدن به سوی جای جای تن وطن ماست. آری حرمله! دشمن درجه یک اهلبیت! وقتی یزیدیان چشم دیدن ما را ندارند، برای گرفتن حق مسلم آب، نمی شود با شمر و حرمله مذاکره کرد! سالار شهیدان به ما آموخت که یکی مثل حسین با کسی مثل یزید بیعت نخواهد کرد. امروز کسی که با دشمن دست دوستی داده است، نباید دم از آزادگی بزند. جماعتی که به یزید نامه فدایت شوم نوشت و امان نامه شمر را روی دیده نهاد، دیگر نباید از عاشورا تفسیر جدید ارائه کند!

با دیپلماسی کوفیانه نمی شود به سوی قله های سربلندی حرکت کرد و بسوی آسمان استقلال پر کشید. وقتی جماعتی «الفبای استواری» را ندانند، خون شهریاری و علیمحمدی، فرش قرمز می شود زیر پای «جک استراو». چه می توان گفت جز اینکه تنها از روی تأسف سر تکان داد. عده ای انگار چشم داریوش را دور دیده اند که در راه برگشت از نشست سقیفه، با آرمیتا عکس یادگاری می گیرند. امروز زیادند آنها که برای آرمیتا دایه عزیزتر از مادر شده اند. اما بدانید و آگاه باشید که آرمیتا پدری مهربان، به اندازه تمام ایران دارد. بوسه بان کی مون یک وصله نچسب به گونه آرمیتا بود. اشک های آرمیتا را نمی توان در راه لبخند آمریکا مصادره و مصرف کرد. «آرمیتا» شاید با «آمریکا» هم قافیه شود، اما هم کاسه نخواهد شد!

آنها که در مصاحبه ها، هوای مشروعیت قاتلان مصطفای احمدی روشن را دارند، حق ندارند برای پسرش علیرضا، جشن تولد بگیرند. براستی چه کسی خاموش کرد شمع روشن تولد خودباوری را؟ کیک زرد جشن تبلور ملت را می دانید چه کسی خورد؟ همان ها که امروز دشمن ترین دشمنان ما را، «باهوش» و «مؤدب» می دانند و منتقدین را «افراطی» و «تندرو» می خوانند! همان ها که امروز اخم هایشان نصیب خودی ها می شود و لبخند هایشان نصیب بیخودی هاست. اینها با ویلچر، سفر بروند یا با هواپیمای اختصاصی، توفیر ندارد. ریش پروفسوری بگذارند یا سیبیل و ته‎ریش، باز فرق چندانی نمی کند. «چراغی را که “روشن” برفروزد، هرآنکس پف کند ریشش بسوزد».

غصب فدک ثابت کرد…
بلوکه کردن دارایی های حق، چیز تازه ای نیست…
و فاطمه برای احقاق حق دست به افشاگری زد نه مذاکره…



دیروز گریه فاطمه بهانه دشمن بود…
امروز برنامه هسته ای…
فردا حقوق بشر…
دشمن همیشه دشمن است…

آجرک الله یا صاحب الزمان فی مصیبت أمک
فرا رسیدم ایام فاطمیه تسلیت باد

در این صـــدا و هیاهو که عاشقی ننــگ است

در این فضا که “شهـادت” وسیله ی جنگ است

دلم برای مـــدرس، درون این مجلـــــــس

دلم برای صـــــــدای دیالمه تنگ اســــت

نمیدانم ….

نکند باز غریب شده ای در این کوفه بازار …

باز دلت تنگ مادر شده است ؟؟؟؟

شاید آنقدر دور باشم از دلت تا نگذارم سر در چاه کنی ولی بدان ….

عمار ها نمرده اند ….

ابوذر ها هستند ….

و سلمان هنوز نفس می کشد …..

اگر در کوچه های غربت نبودیم،

در این بی سامان تنهایت نمی گذاریم نایب به حق … فرزند زهرا ….

تنهایت نمی گذاریم ” سید علی ” جان …..